Op reis met je personages

Vroeger maakten mijn zus en ik dagboeken van de zomervakanties in het buitenland. Elke avond voor de tent schreven we daarin onze belevenissen, plakten we kaartjes van attracties die we hadden bezocht, ijswikkels en maakten we tekeningen. Eenmaal weer thuis, gebruikte mijn moeder die dagboeken als naslagwerk bij het inplakken van de foto’s in onze fotoalbums. Later, toen ik niet meer met mijn ouders op vakantie ging, zette ik de traditie van het maken van een reisverslag door, zij het zonder de plaksels en tekeningen.

Levende herinneringen

Af en toe sla ik zo’n oud reisverslag weer open en lees over gebeurtenissen die ik al lang was vergeten. Het verhaal, mijn schoolhandschrift en de plaatjes brengen me terug naar het verleden. Ik zie zo’n vergeten moment weer helemaal voor me. De omgeving, wat ik aan had en hoe ik me voelde. Een dagboek zegt veel over wie ik toen was.

Beleven van je verhaal

Voor het schrijven van een boek is het kennen van je personages heel belangrijk. Het maakt een groot verschil op welke manier zij in het leven staan en een situatie ervaren. Stel dat je aan het hard­lopen bent en bij een kruising uitkomt met drie opties: een snelle makkelijke route naar een warme douche, een ingewikkelde route met een steile klim en een weg waarvan je niet weet waar die uitkomt. Welk pad kiest je personage? Is het een levensgenieter die het zichzelf niet al te moeilijk maakt, iemand die de lat graag hoog legt, of een avonturier die telkens nieuwe dingen wil ontdekken?

Wie je personage is, bepaalt hoe het verhaal verloopt.

Ken je hoofdpersoon

Om uit te vinden welke route mijn hoofdpersoon kiest, moet ik haar door en door leren kennen. Ik weet in grote lijnen wat haar verhaal is, oftewel waar ze begint en waar het eindigt. De stukken ertussen hangen vooral af van de keuzes die zij onderweg maakt.

Gaandeweg vul ik meer details in. Ik dacht dat dit makkelijk zou zijn, want mijn hoofdpersoon lijkt op mij, maar langzaam ontdekte ik dat dat niet klopt. Er zijn zeker gelijkenissen, maar nog meer verschillen. Zo worstelt de hoofdpersoon met de vraag waar zij thuishoort, terwijl ik mijn plekje wel heb gevonden.

Gelukkig zijn er talloze hulpmiddelen om je personages scherp te krijgen, zoals de kernkwadranten van Ofman, maar ook het sparren met medeschrijvers in dé Kleurrijke Schrijfgroep en met mijn schrijfcoach.

Turquoise notitieboekje

Toch zocht ik nog naar andere manieren om de hoofdpersoon door en door te leren kennen. Ik dacht terug aan mijn vroegere vakantieboeken en ineens viel het kwartje. In mijn boek reist ze naar Stockholm. Wat als ik haar een reisdagboek laat schrijven? Dat begon met het uitzoeken van het juiste boekje en een pen, want op dat gebied zijn wij gelijk. Voor elk doel is er een passend notitieboek en matchende pen. Zo ontdekte ik dat mijn personage houdt van de kleur turquoise.

Als ik in haar dagboek schrijf, zie ik haar zitten in de vensterbank van de hotel­kamer en voel ik hoe die kamer haar soms benauwt. Ze wil naar buiten, wat beleven, meer ontdekken dan de zoektocht die ik voor haar heb bedacht. Zo brengt ze mij op ideeën waarmee het verhaal nog sterker wordt. Overigens zijn dat niet alleen maar leuke ontwikkelingen, maar daar komt ze nog wel achter.

Benieuwd naar mijn schrijfreis? Volg mij dan op De kleurrijke schrijvers.

Wist je dat er op 10 april 5 kleurrijke boeken verschijnen? Hier vind je meer over de online boekpresentatie.

Een persoonlijke proeflezer

Al een aantal jaren schrijf ik columns voor de regionale krant ZichtOp Amersfoort. Per column mag ik een stuk schrijven van 300 woorden. Soms moet ik woorden toevoegen, maar andere keren moet ik woorden schrappen omdat de ruimte beperkt is. Als ik een column af heb laat ik het voordat ik het instuur altijd door mijn man lezen. Hij is mijn vaste kritische proeflezer. Als hij zegt: ‘Zou je dat niet anders zeggen?’ of dat iets niet klopt dan pas ik mijn tekst aan. Zo langzamerhand weet hij waar hij op moet letten en ben ik aan zijn kritiek gewend. Toch voel ik ook een bepaald soort spanning als hij mijn tekst gaat proeflezen. Als hij soms mompelend de tekst doorneemt ga ik telkens een beetje twijfelen. Wat zal hij ervan vinden, is het wel goed? Aan de andere kant, hij is mijn man en die zal toch wel met opbouwende kritiek komen, denk ik dan. En dat klopt inderdaad; hij geeft goede adviezen. Samen grappen we vaak dat we best samen een boek zouden kunnen schrijven, want hij heeft ook wel spannende ideeën voor een verhaal.

Een schrijfcoach en uitgever

Het laten lezen van een manuscript aan proeflezers is nog vele malen spannender. Aan het begin van mijn thriller heb ik alleen kleine gedeelten ervan voorgelezen tijdens twee schrijfcursussen, maar nooit liet ik meerdere hoofdstukken tegelijk aan iemand zien. Alleen een vriendin heeft het aanvankelijke verhaal gelezen, maar toen was het nog de helft korter. Toen ik schrijfcoach Jolanda Pikkaart inschakelde was zij de eerste persoon die het hele manuscript ging lezen. Ontzettend spannend vond ik dat. Ik schreef al jaren aan het verhaal; wat zou zij ervan vinden? Met bonzend hart zat ik tegenover haar toen ze me vertelde wat goed of beter kon. Daarna las Esther van der Ham van Droomvallei uitgeverij het manuscript en zij gaf ook opbouwende kritiek. Natuurlijk hadden ze gelijk en uiteindelijk is het verhaal alleen maar beter geworden. Toch blijf ik het krijgen van kritiek een lastig iets vinden.

Quotes

In de eindfase heb ik het manuscript aan nog drie mensen laten lezen. Ik wist op dat moment dat het verhaal veel beter was dan in het begin en daarom was de tijd rijp om de mening van nog een aantal personen te vragen. Opnieuw was het spannend om het te laten beoordelen en ik twijfelde best even, maar dat bleek onterecht. Ik haalde opgelucht adem toen de reacties van deze proeflezers positief waren. Zo reageerde Marelle Boersma met: ‘Fijne thriller! Titia heeft een schrijfstijl die lekker nuchter is.’, schrijfster Cecile Koops zei: ‘Genoten van dit spannende debuut. Lezen tot je de afloop weet.’ en dichteres Remda Spoelstra mailde: ‘Een duizelingwekkend angstaanjagend debuut, over een dilemma op grote hoogte’. Na die commentaren liep ik een paar dagen naast mijn schoenen.

Boekpresentatie

Het duurt nog maar een paar weken en dan zal mijn boek het levenslicht zien. Het eerste gedrukte exemplaar krijg ik dan in handen en daarna zullen de boeken de wereld in gaan. Ik ben reuze benieuwd hoe de lezers mijn thriller zullen vinden en of ze het net zo spannend vinden als ik. Bestel nu alvast een exemplaar en ik signeer dat dan voor je. Alle informatie vind je op De kleurrijke schrijvers boekpresentatie. Meld je daar meteen aan!

Het boek dat er nooit zou komen

Het is vier oktober 2017. Ik ben ziek. Niet echt, maar toch kan ik niet werken. Mijn concentratie is waardeloos, ik word behandeld voor mijn depressie, burn out en angststoornis en mijn humeur is het beste te vergelijken met de doorn van een rozenstruik. Van een afstand lijkt er niks aan de hand, maar kom vooral niet te dichtbij.
Ik vul mijn dagen met slapen en af en toe een korte wandeling. Ik wil zo graag lezen, maar het lukt me niet meer om betekenis te geven aan de woorden. Waarom dan uitgerekend nu het plan bij me op komt om een boek te schrijven, is me een raadsel.

19 april 2018

De vroege voorjaarszon brandt op mijn huid. Zou dit een warme zomer betekenen?

Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden om me heen. De man van de gemeente rijdt met zijn grasmaaier door de wijk. Ik hoor de stemmetjes van kinderen. Vogels fluiten en zoeken alvast wat takjes. En ik? Ik zit in de achtertuin, onderuitgezakt in een stoel, met mijn voeten op de rand van de vijver en besef weer eens hoe nutteloos je leven is als je niks om handen hebt. Mijn hoofd zit vol met vervelende gedachten die doelloos in een kringetje blijven ronddansen, het dagboek staat er vol mee. Schrijven helpt me enigszins om wat orde in de chaos te scheppen.

Twijfels

Ineens weet ik het weer. Ik doe mijn ogen open, pak de leuningen vast om op te springen, maar laat me weer zakken. Het gaat me nooit lukken, ook al heb ik sinds de basissschool al de wens om een boek te schrijven. Als klein meisje vond ik het al geweldig om te fantaseren over poppen en beren die tot leven kwamen, de ontmoeting tussen een klein jongetje en een marsmannetje en onmogelijke puberliefdes.

Het onderwerp waar ik nu over wil schrijven is vast te zwaar, mijn concentratie is nog steeds slecht en, misschien is dat nog wel het belangrijkste, ik heb nog geen idee hoe het af zal lopen. Het zwaarste gedeelte van mijn behandeling moet namelijk nog komen.

Als een paar dagen later mijn eerste blog online staat, kan het grote avontuur echt beginnen. Met alle onzekerheden, talloze vragen en demotiverende momenten die er kennelijk bij horen. ‘Met mij is toch niks mis’ is nu bijna klaar. Op 9 oktober 2021 verschijnt het.

Een geschikte cover

Tijdens het schrijven van mijn thriller ‘Sprong in het diepe’ dacht ik al na over de cover. Welke omslag past er het beste bij het verhaal en welke foto geeft de personages en de sfeer van het verhaal goed weer? Hoe zal het boek er straks uitzien als het af is?

Natuurlijk had ik wel een bepaald idee in mijn hoofd, maar om dan daadwerkelijk de juiste foto daarvoor te vinden valt nog niet mee. Er is zoveel keus, maar zie maar exact die afbeelding te vinden die perfect bij dat idee past.

Een van mijn personages zou ik kunnen kiezen voor op de cover. Ik wist hoe ze eruit zagen, want voordat ik ging schrijven had ik voor elk personage een foto opgezocht in tijdschriften. Tijdens het schrijven zag ik ze daarom levensecht voor me. Zo leefde ik mee met Adeline toen ze haar baan verloor en samen met haar hing ik aan een parachute toen ze zich weer op die hobby stortte. Zelf vond ik het doodeng en ik was blij dat ik het alleen in mijn fantasie hoefde te doen. Ook John, de aantrekkelijke man die in het leven van Adeline komt, kende ik en ik voelde dezelfde aantrekkingskracht die hij op Adeline uitoefent. Hij is gebaseerd op verschillende pakjesbezorgers die voor mijn deur hebben gestaan.

Hoe ik ook zocht, op internet vond ik geen foto die perfect bij deze twee personages past.

Blauwe jurk

Voor de coverfoto zou ik ook een van de dingen kunnen kiezen die meerdere malen  in het verhaal terugkomen, zoals een weerhuisje, een fles wijn of een wit busje. Ook zocht ik op algemene zoektermen als parachute, hoogte of diepte, maar vond niets wat in de buurt van mijn fantasie kwam. Vervolgens zocht ik lange tijd op woorden als vrouw, blauwe jurk en avond. Er kwamen hele mooie foto’s tevoorschijn van vrouwen in diepblauwe lange avondjurken, maar die beelden waren meer geschikt voor een romantisch of fantasy verhaal. Ze pasten niet bij mijn thriller, omdat ze niet spannend genoeg waren. Heel jammer, want een koningsblauwe jurk vind ik prachtig.

Paraplu

Uiteindelijk zocht ik op het woord paraplu met allerlei toevoegingen, zoals vrouw, nacht en regen. Daarop kwamen een paar interessante beelden tevoorschijn. Sommige waren te zoet of te zonnig, en niet thrillerachtig genoeg.

Eentje bleef steeds in het lijstje kanshebbers staan. Het is een foto van een blauwe paraplu die in de regen op de grond ligt en die foto is het uiteindelijk geworden. Dat beeld is perfect voor mijn thriller. Het geeft verdriet en eenzaamheid weer en roept spanning op. Het is ook geheimzinnig, want waarom ligt die paraplu daar op de grond, van wie is het en wat is er gebeurd met de eigenaar van de paraplu?

Als je ‘Sprong in het diepe’ leest krijg je de antwoorden op alle bovenstaande vragen.

Blog door Titia Schut.

Volg je hart

Wijze lessen

Mijn moeder was net als ik erg creatief. Ze schreef geen boeken maar wel altijd de mooiste kaarten en brieven, dozen vol, en maakte de mooiste kleding voor mij en mijn zus.

Maar het meest waardevol waren haar wijze lessen, die ze onbewust wist door te geven. Een laatste zeer belangrijke les vertelde ze me afgelopen zomer tijdens het eten van een ijsje. Wat ik toen nog niet wist, was dat ze er een half jaar later niet meer zou zijn. Dat maakt deze les er eentje om nooit meer te vergeten.

Dit voelt goed

Het was zomer en we zaten samen op een bankje. Mijn moeder was al een tijdje vergeetachtig aan het worden en ze had op het laatst geen idee meer wie ik was. Maar door het ijsje en de kapel op de hoek begonnen we te praten over vroeger. We kletsen over haar familie, de postduiven van haar vader, haar vele broers en zussen en ze genoot enorm van de dag en de verhalen uit haar verleden. Ja, ze was dement en had geen idee wie ik was. Toch was er een brede lach aanwezig op haar gezicht. Tenslotte pakte ze mijn hand en zei: ik weet niet meer wie je bent, maar dit hier samen met jou voelt zo goed.

Herinneringen

Dat was het enige wat er voor mij die middag toedeed. Haar handen stevig om de mijne en haar woorden dat het samen met mij zo goed voelde.

Mijn moeder was echt een gevoelsmens en die dag leerde ze me opnieuw hoe belangrijk het is om altijd je gevoel te volgen.

Schrijven is blijven

Schrijven doe ik vanuit mijn gevoel. Als ik de weg kwijt ben of iemand mis, komt dat zeker terug in mijn verhalen. Het is dan ook niet zo gek dat mijn geliefde personages ook even de weg kwijt zijn. Dat gebeurt niet alleen in het echte leven. Maar ik bleef dicht bij mijn gevoel en wist dat dit boek er zou komen. Mijn moeder is zeker weten trots op me, waar ze nu ook is.

Blog door Marieke Simons, één van de kleurrijke schrijvers. Haar boek Gebroken akkoord verschijnt op 10 april 2021.

Proeflezen smaakt naar meer

Wat? Nee! Die zag ik echt niet aankomen.

Die opmerking kwam regelmatig terug in mijn feedback naar Marieke Simons. Ik was een van de gelukkigen die haar nieuwe boek, Gebroken Akkoord, mocht proeflezen. Dat Marieke kan schrijven, wist ik al door haar eerste boek Geheim Akkoord en haar verhaal Onder de vuurtoren in de bundel Aangespoelde verhalen.

Ik had Aisling, Thomas en Matthew na het lezen van Geheim Akkoord in mijn hart gesloten en was razend benieuwd hoe het met hen verder zou gaan. Alleen al daarom was het leuk om een van de eerste lezers te zijn van haar nieuwe boek waarin de personages terugkeren.

Spannend van begin tot einde

Al vanaf de proloog zat ik in het verhaal. De scène en vooral die laatste zin riepen zoveel vragen op, dat ik direct verder wilde lezen. Met Marieke had ik afgesproken dat elke week vijf hoofdstukken zou lezen. Om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen, las ik de hoofdstukken eerst achter elkaar door. Pas daarna nam ik ze nog eens rustig door, zodat ik feedback kon geven. Vooraf leek me dat best spannend, want hoe zou ik de feedback brengen als ik het niet goed vond. Gelukkig bleek dat niet aan de orde. De verhaallijnen worden mooi opgebouwd en het blijft spannend tot de laatste zin

Lezen en Leren

Behalve dat proeflezen leuk is, helpt het mij ook verder als schrijver. Ik leer veel van de schrijfstijl van Marieke en hoe zij haar plot opbouwt. Marieke is, wat mij betreft, een meester in onverwachte plotwendingen. Als geen ander zet zij mij op het verkeerde been en, net als ik denk te weten hoe het zit, werpt ze een nieuwe vraag op.

Hierdoor ben ik anders gaan kijken naar mijn eigen manuscript en hoe ik daarin verrassende twists kan brengen. Zo helpt het proeflezen mij weer verder met mijn eigen boek.

Kleurrijk boekengala

Gebroken Akkoord is bijna klaar en wordt samen met vier andere boeken gepresenteerd tijdens de kleurrijke boekentour op 10 april.

Ben je nieuwsgierig geworden naar Mariekes boek, of de Kleurrijke boekentour houd dan de website van de Kleurrijke schrijvers in de gaten.

Blog door Rinske Oenema

Waar gaat ‘Sprong in het diepe’ over

Op 10 april 2021 verschijnt mijn eerste thriller bij Droomvallei Uitgeverij. De titel is Sprong in het diepe en vorige week heb ik de achterflaptekst afgerond. De hoofdpersoon van mijn thriller is Adeline. Haar leven staat ineens op zijn kop en alles lijkt mis te gaan. Ze ontmoet een pakjesbezorger die bij haar aan de deur komt. John heet hij en hij is een erg aantrekkelijke man. Als tijdverdrijf pakt ze het parachutespringen weer op en daar komt ze hem ook tegen. Hij laat haar kennismaken met het gevaarlijker basejumpen. Ze heeft impulsief gezegd dat ze dat durft, maar als het zover is heeft ze spijt. Ook vraagt ze zich af of hij eigenlijk wel te vertrouwen is, want er is iets geheimzinnigs waar hij niet over wil praten.

Een liedje

In het verhaal heb ik delen van een songtekst opgenomen. Deze komen uit het liedje Parachute van de groep Something Happens (1990, Virgin Records). Ik zong het liedje altijd mee als ik het op de radio hoorde en vond het een spannende tekst. Tijdens het zingen was het alsof ik zelf aan een parachute hing en dat gevoel van vrijheid voelde ik in dat liedje door de tekst en de muziek. Zinnen als ‘Take your parachute and jump, you can’t stay here forever’ en ‘There’s gonna have to be some danger’ nemen me mee naar een parachutesprong, alsof ik er zelf bij was. Vooral de laatste zin van het liedje vind ik spannend, omdat het nogal een abrupt einde heeft. ‘Take your parachute and go, and wave to me as you are falling. Take your parachute and…’ Deze zinnen laten mijn fantasie werken. Wie gaat parachutespringen en hoe loopt die sprong af? Wat gebeurt er met die persoon?

Terugkerende beelden

Er zijn in het verhaal ook een aantal dingen die meerdere malen terugkomen, bijvoorbeeld een weerhuisje en een vrouw in blauwe kleding. Die hebben met elkaar te maken, maar wat? Ik zou het hier graag willen uitleggen, maar dan vertel ik teveel over het verhaal. Een klein tipje van de sluier kan ik wel geven. Het heeft alles te maken met die vrouw waar niemand bij het basejumpen over wil praten. Wat is er met haar gebeurd?

Als je mijn thriller ‘Sprong in het diepe’ leest krijg je op deze vragen een antwoord, net als de hoofdpersoon. De spannende zoektocht naar antwoorden wordt voor Adeline letterlijk een sprong in het diepe.

Hoe zit dat met jou? Houd jij ook van spannende boeken lezen?

Blog door Titia Schut, afbeeldingen van Freepik.

Onderdeel van dé Kleurrijke schrijvers

Als lid van de kleurrijke schrijfgroep kregen wij de kans om lid te worden van dé Kleurrijke Schrijvers. Een groepje schrijvers dat dit jaar hun boek op de markt brengt. Onder de bezielende leiding van Jolanda Pikkaart en onze uitgever Esther van der Ham. De kracht van Jolanda is dat ze verbindt. Dat hebben we vooral weer gemerkt tijdens de schrijfweek in september. De band tussen ons was na korte tijd al voelbaar, vooral ook door de open en eerlijke gesprekken die we voerden.

Tijdens de schrijfweek

Alhoewel iedereen buiten mij de hele week daar doorbracht, sliep ik thuis. Heimwee maakt het voor mij niet mogelijk een hele week van huis te zijn maar dat mocht de pret niet drukken. Voor half negen was ik er elke dag en rond negen uur ‘s avonds ging ik weer weg. We aten en schreven samen plus we hadden elke dag een bijeenkomst bij Jolanda. Eerst al met het ontbijt en voor het avondeten nog een keer. Zo fijn om te horen hoe het met schrijven ging van iedereen.

Medeschrijvers

Marieke en Rinske kende ik al, Anneliese volgde ik via Facebook en Petra was helemaal nieuw voor mij, maar al snel voelde het alsof we elkaar al jaren kenden. Aan het eind van de schrijfweek deelden we een stukje tekst met elkaar. Anneliese begon en haar verhaal smaakte naar meer. Petra bracht me in tranen met haar verhaal over Pebbles, het raakte me zo. Esther las haar nieuwe kinderboek voor dat ze had geschreven voor haar neefjes en nichtjes, zo grappig. De boeken van Marieke en Rinske maakten me nieuwsgierig en daarna was het mijn beurt. Na het voorlezen van de proloog van ‘Verkeerde Keuzes’ kon je een speld horen vallen. Zo gaaf, ze vonden het spannend en wilden doorlezen. Heerlijk.

Samen

Met Marieke en Rinske zit ik in een appgroep, bij vragen of dingen waar we tegenaan lopen helpen we elkaar en na de schrijfweek sloot ook Petra aan, dit helpt echt. Het is zo fijn om bij problemen op schrijfvlak samen naar een oplossing te zoeken. Ook hier zit een stuk echte verbinding. Vaak lachen we wat af maar steunen elkaar door dik en dun, we zijn echt schrijfvriendinnen, zo voelt het voor mij in elk geval.

En dan is daar altijd weer muziek

Voor mij is muziek heel belangrijk, ik kan ook echt geraakt worden door een mooie tekst of muziek. Menig plaat heeft de tranen laten stromen en op zich geniet ik daarvan. Voor mijn eigen boek had ik het ideale nummer als snel gevonden.

‘Stupid Mistake’ maar dan van een groep jonge Chinese jongens, de jeugdige leeftijd van de zangers sluit mooi aan bij een van mijn hoofdpersonen. Ik ben Mariekes boek aan het (proef)lezen en heb de eerste hoofdstukken uit. Vanmiddag op weg naar mijn kleindochters om op te passen hoorde ik ‘Nu wij niet meer praten’ op de radio en zat gelijk weer in haar boek. Zo mooi om te zien hoe ook muziek verbindt.
Ook nieuwsgierig geworden? Volg ons op Facebook tot onze boeken worden gepresenteerd op 10 april.

Blog door Marijke Witman. Haar boek verschijnt op 10 april bij Droomvallei Uitgeverij

Lekker puzzelen

Een puzzel oplossen doe ik graag en dan vooral sudoku puzzels. Het zijn puzzels met vakjes waar cijfers van 1 t/m 9 in geplaatst moeten worden en elk cijfer mag maar een keer voorkomen. Ook moet alles zowel horizontaal, verticaal als diagonaal kloppen. Hiervan heb ik geleerd om op alles te letten en ook goed te blijven kijken. Als ik dat niet doe dan blijkt op het eind dat er onderweg iets is misgegaan en dan komt de puzzel niet uit. De puzzel gooi ik gefrustreerd aan de kant.

Ook puzzel ik mee bij het kijken naar detectiveseries of het lezen van een thriller. Ik let op alle aanwijzingen en help mee naar het zoeken van de dader.

In de kerstvakantie heb ik voor het eerst sinds jaren een legpuzzel gemaakt van 1000 stukjes. Dat was ouderwetse puzzelen deden we vroeger thuis vaak, maar ik had het al lang niet meer gedaan.

Schrijven is puzzelen

Schrijven is ook puzzelen, met woorden en met het plot, zeker nu ik bezig ben met een thriller. Als je er een goed verhaal van wilt maken moet je vooraf goed puzzelen om het verloop van het verhaal duidelijk te krijgen en het plot is natuurlijk heel belangrijk. Het verhaal gaat ongeveer zo. De hoofdpersoon Adeline ziet haar leven ineen storten. Ze ontmoet een aantrekkelijke man, John. Ik verzon er nog wat gebeurtenissen bij. Ze komt hem tegen bij het parachutespringen en gaat met hem basejumpen, maar dan vraagt ze zich af of hij wel te vertrouwen is. Tijdens het schrijven bedacht ik zomaar een vrouw die bij het basejumpen betrokken is geweest, maar waar niemand nog over wil praten. Met die gegevens ging ik aan de slag en bedacht na een tijdje puzzelen het hele verhaal en het plot.

Puzzelen met 1000 woorden

Afgelopen december volgde ik een online cursus om een spannend verhaal in precies 1000 woorden te schrijven. Dit dwingt je ertoe om het verhaal te kaderen en goed na te denken over wat je wilt vertellen in zo’n klein aantal woorden. Je moet bij zo’n kort verhaal net zo goed denken aan een spannende opbouw, beschrijvingen van de personages en hun omgeving plus nog een plot. Dan moet je vooraf goed nadenken over wat belangrijk is, want de kans is groot dat je zomaar over de 1000 woorden heen bent. Op mijn website http://titiaschut.nl/ kun je twee verhalen van precies 1000 woorden lezen die ik tot nu toe geschreven heb. Je herkent ze aan de naam ShortThrill.

Spannende puzzel

Momenteel leg ik de laatste hand aan mijn manuscript. Een aantal proeflezers geven al aan dat het spannend is en dat je blijft doorlezen tot het boek uit is. Het laatste deel van de puzzel is nu nog om alles goed te beschrijven, vooral de emoties van de personages, zodat de lezer echt meeleeft met de personages. Ik zit me voortdurend af te vragen hoe Adeline zich voelt op een bepaald spannend moment in het verhaal. Wat blijkt: vooral dit gedeelte vind ik er moeilijk. Als noorderling (ik ben opgegroeid in noord-oost Drenthe en heb daarna lang in de stad Groningen gewoond) ben ik niet zo gewend om mijn emoties te tonen of om er uitgebreid over te praten. Als je namelijk iemand uit het noorden van Nederland vraagt hoe het met hem gaat, zal hij antwoorden: ‘Wel goud’ of ‘kon beter’ en dat is dan het hele antwoord. Je kunt je dus voorstellen dat het schrijven hierover voor mij nog een hele puzzel is.

Toch heb ik er alle vertrouwen in dat het me gaat lukken. Die legpuzzel die ik in de kerstvakantie maakte heb ik met hulp van mijn zoon afgekregen. De puzzel van mijn thriller verwacht ik met hulp van Jolanda en Esther ook af te krijgen. Ik moet gewoon nog even doorgaan met puzzelen totdat de thriller af is. Op 10 april kan ik het boek in handen houden.

Wens me veel succes.

Virusvrije verhalen

De lockdown is nog in volle gang. Winkels blijven dicht, we moeten zoveel mogelijk thuis werken, kinderen mogen niet naar school. Ook de avondklok en bezoekbeperking maken het ons niet gemakkelijk. We maken ons zorgen, logisch. Moet ik me laten vaccineren? Hoe kan ik omgaan met de gevolgen van al deze maatregelen? Hoe lang houden we dit nog vol? Bedrijven gaan failliet, eenzaamheid en psychische problemen hebben de overhand, terwijl het virus met al zijn varianten om ons heen blijft slaan. Dit is, globaal samengevat, de situatie waar we middenin zitten.

Soms wordt het me allemaal wat teveel, dat geef ik eerlijk toe. Uitgesproken meningen, mensen die lijnrecht tegenover elkaar staan in hun visie op het geheel, ik kan er niet altijd goed tegen.

Wegdromen in een boek

Ik vind het heerlijk om regelmatig weg te kruipen uit deze realiteit. Even wegdromen in een boek, alles om me heen vergeten. Niet piekeren, me druk maken om wat ik op het nieuws heb gezien, maar meeleven met de hoofdpersoon en hopen dat het goed komt. Ook het verzinnen van eigen verhalen helpt me daarbij, want in mijn wereld mogen mensen elkaar omhelzen, handen schudden, feest vieren. Ze zitten bij elkaar op schoot, omdat er te weinig stoelen zijn, weten niks van een besmettelijk virus, hebben hun eigen problemen. 

Een nieuwe samenleving

Misschien is dat wel het grootste voordeel dat ik als auteur heb, een nieuwe samenleving creëren, de problemen vergeten waar we op dit moment in leven en jou als lezer hierin meenemen.

Ontsnappen van corona

Mijn debuutroman, Met mij is toch niks mis, speelt zich af van 2017 tot 2019, ruim voor de eerste COVID-19 uitbraak. Ook in het korte verhaal Vermist, waar ik wellicht in een volgende blog iets over zal vertellen, hebben de personages hele andere zorgen. Ook in mijn volgende boeken zal Corona geen invloed hebben, want ik wil dat ook jij de mogelijkheid krijgt om uit deze onzekere tijd te kunnen ontsnappen met virusvrije verhalen.

En jij? Waarom lees jij verhalen?

Elly Vos