Ik ben schrijfster

Helemaal precies weet ik het niet meer, ik denk dat ik een jaar of acht was, toen mijn ouders mij een boekje cadeau gaven. Een Witte Ravenpocket die was geschreven door een meisje dat ze goed kenden. Ik mocht het houden. En ik heb het nog. De pocket was het eerste boek van Irmgard Smits, zelf 12 jaar toen ze debuteerde. Ze was opgenomen met tbc in een sanatorium, waar ze maandenlang aan bed gekluisterd was om haar longen te laten
genezen. Ze schreef haar belevenissen over dokters en verveling op, en werd de jongste schrijfster van Nederland. Het sanatorium lag in een dorp verderop en mijn ouders werkten er allebei.

Avonturen op papier

Sinds dat boek wilde ik ook schrijfster worden. Ik verzamelde schriftjes en mooie pennen, terwijl ik me afvroeg hoe erg ik me kon vervelen vóór ik tijd zou hebben om ook een boek te schrijven. Ik vermoed dat ik ongeveer driehonderd keer opnieuw ben begonnen, zittend aan de keukentafel, met een nieuwe pen en een schriftje waar ik de kantlijnen van inkleurde.
Bij elke Mantouxprik hoopte ik ziek verklaard te worden. Zodat ik net als Irmgard Smits, in een sanatorium tijd zou krijgen om mijn avonturen aan het papier toe te vertrouwen.

Schrijven van een opstel

Het opgroeien lonkte, en de ambitie verdween om stil, zittend aan een tafel, ijverige dingen te doen. Het schrijven van een opstel was mijn favoriete vak, maar meer woorden dan drie boekenpagina’s mocht het nooit worden. Dus verloor ik mijn ongelukkige puberhart in gedichten die ik schreef voor elke verloren liefde. Of om troost te bieden aan de gebroken dromen van vriendinnen, die meenden dat hun wereld instortte als hun vriendje niet de
ware bleek te zijn.

Schrijven voor de krant

Het verbaasde niemand toen ik op mijn achttiende bij de krant ging werken en me daar toelegde op het schrijven van grote interviews voor de zaterdagkrant. Mooie tijden, die de ambitie om een boek te schrijven volledig verbleekten. Mijn kinderen werden geboren, ik hielp ze met opgroeien, bleef werken en deed het een en ander aan vrijwilligerswerk.

Ik ben schrijfster

Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Sinds kort ben ik terug bij mijn allereerste jeugdambitie. Ik ontdek hoe de boekenwereld in elkaar zit. Een wereld met een eigen ritme en een eigen aanpak. Een wereld waar hard wordt gewerkt en mooie dingen worden gemaakt. Mooie boeken, die ieder een wereld op zich zijn. Om in samenspel tussen schrijver en lezer prachtige avonturen te beleven. Je hoeft je niet te vervelen om een boek te kunnen schrijven. Je hoeft alleen maar te weten wat je te vertellen hebt!
Ik ga aan de slag. En over een tijdje zal ik dan toch met trots kunnen zeggen dat ik schrijfster ben. Schrijfster van een boek waar ik misschien wel op mijn achtste aan begon. Wat is jouw jeugddroom?

Annelies Cuijpers.