Een perfecte foto

Wie droomt daar nou niet van: sneeuw in december, het liefst met kerst. Veel mensen hebben deen beeld van een winterwonderlandschap met een dik pak sneeuw. Een witte wereld op een ansichtkaart waar je uren naar kunt kijken of dat je als poster aan de muur wilt hebben. Een foto zegt meer dan duizend woorden, luidt het gezegde. Ja, denk ik, een foto kan inderdaad schitterend of perfect zijn. En nee, denk ik ook, want een foto voel je niet. Dat was bijvoorbeeld het geval bij het maken van deze plaatjes.

Een koude dag

Het verhaal bij de foto’s is deze. Ik moest op een zondagmiddag in de binnenstad zijn en er werd die dag natte sneeuw voorspeld. Het was bovendien een koude dag en daarom besloot ik om met de bus te gaan, anders zou ik zo nat aankomen bij mijn afspraak. Toen ik aankwam en door het centrum liep was het stil op straat en ik liep in mijn eentje over een singel. Mijn paraplu moest ik schuin voor me houden om de vlokken te weren en toch spatten de natte sneeuwvlokken op mijn gezicht. Tussen de vlokjes door had ik wel oog voor een perfect plaatje van een besneeuwde binnenstad. Daar, precies op die plek, zag ik de toren het mooist boven de bomen uitsteken. Ondanks de sneeuw koos ik de beste hoek om de toren, de straat en de besneeuwde bomen als een fraai geheel vast te leggen. Dat viel nog niet mee, want ik moest mijn handschoenen uitdoen, mijn mobiel uit de tas vissen en foto’s maken terwijl ik mijn paraplu onder mijn arm klemde. De foto was al snel gemaakt en ook nog eentje vanuit een ander standpunt. Daarna ging mijn mobiel terug in mijn tas en ik liep weer door, maar ik was wel nat geworden.

Kletsnat

Een eindje verderop, bij de brug, moest ik gewoon opnieuw stoppen, want hier kon ik een waanzinnige foto maken van een oude stadspoort. Was het misschien vanuit die andere hoek net beter? Nee, toch terug, die eerste plek was het beste. Dat ging een mooie foto worden. Tenminste, dat dacht ik, maar op het moment dat ik de foto wilde maken was de batterij van mijn telefoon leeg. Wat baalde ik dat ik die perfecte foto niet kon maken. Het licht was nog wel zo goed en wanneer zou het ooit weer zo sneeuwen? Ik was enorm teleurgesteld en ook nog natter en kouder geworden.

Foto met een verhaal

Elke keer als ik naar deze foto kijk voel ik weer de kou die door mijn jas drong, de natte sneeuwvlokken die op mijn gezicht en haren dwarrelden en mijn verkleumde handen en voeten. De foto lijkt een sereen beeld weer te geven en ziet eruit als een ansichtkaart, maar het verhaal dat erbij hoort is van een heel ander kaliber. Een foto met een verhaal dus. Als schrijver vertel ik daarom graag een verhaal.