De mislukte schrijfvakantie

Blog door Elly Vos, één van de kleurrijke schrijvers. Haar boek verschijnt in oktober 2021 bij Droomvallei Uitgeverij.

Het is telkens weer iets om naar uit te kijken; een vrije dag. Afgelopen week had ik zelfs een hele week vakantie. De motivatie om de eerste versie van mijn eerste mini-thriller vast te leggen was groot. Mijn vriend vertrok naar zijn werk, er was dus genoeg tijd om te schrijven. Elke ochtend maakte ik voor mezelf een planning. Ik wilde natuurgebieden bezoeken, achterstallige klusjes afwerken, een kerstdorp bouwen. Mijn verhaal groeide, in mijn hoofd, niet op papier. 

Het was inmiddels donderdag, mijn plannen dreigden volledig in de soep te lopen. Nukkig stapte ik mijn bed uit. Ja, de ramen waren gezeemd, de gordijnen roken weer heerlijk fris, ze hielpen me alleen niet om mijn deadline te halen. Mijn laptop had ik al een paar keer van de oplader gehaald, zonder er echt wat mee te doen. Het maakte me moedeloos. Het lukte me gewoon niet om de draad op te pakken, mijn personages tot leven te brengen, een nieuwe wereld voor hen te creëren. 

Tomaten

Het uurtje in de sportschool was heerlijk. Ik had me flink uitgeleefd, mijn frustraties eruit gegooid. 
Tijdens de korte wandeling naar huis gleden mijn gedachten terug naar mijn manuscript. Hoe kon ik er nou voor zorgen dat ik aan het werk ging, zonder afleiding, met de juiste focus? 

Het antwoord kwam onverwachts, toen de warme douchestralen mijn plakkerige lijf schoon spoelden. Een jaar geleden heb ik dit systeem ook gebruikt, op het moment dat de psychologische roman “Met mij is toch niks mis” vastliep. 

Binnen een half uur zat ik in mijn schrijf-hoek, met voldoende drinken, de telefoon naast me. Ik zocht het document op waar ik mee bezig was, sloot internet af, de pomodoro-app ging aan. Vijfentwintig minuten typte ik onafgebroken, schrok zelfs van het geluid van de timer. De pauze leek zinloos. Ik zat in het verhaal, wilde niet stoppen, toch was het goed. Wat beweging, een paar slokken water, een korte blik op Facebook, daarna weer geconcentreerd aan de slag. 

Pomodoro-techniek

Wie bij Google gaat zoeken naar de betekenis van de Pomodoro-techniek, ziet meteen het woord Timemanagment staan. Het zijn juist die kleine pauzes die je productiever maken. Je brein is namelijk niet in staat om voortdurend actief te zijn. 

Deze methode is eind jaren tachtig bedacht door Francesco Cirillo. Hij was snel afgeleid, stelde taken uit, wilde meer focus. Daarom experimenteerde hij met blokken van werken en rust. Hij gebruikte daar een kookwekker voor (toevallig in de vorm van een tomaat). Zodra zijn werknemers dat rode ding op zijn bureau zagen staan, begrepen ze dat ze hem op dat moment niet mochten storen. Ideaal toch.

De praktijk

Het was een genot om te zien hoe die ene pagina na de eerste dag was gegroeid tot vier pagina’s. 

De dagen erna deed ik precies hetzelfde. Zaterdag, aan het einde van de middag, sloeg ik het document voor de laatste keer op. De eerste versie was klaar, ik had mijn deadline gehaald. 

Natuurlijk was er nog genoeg afleiding. De wasmachine piepte om te laten weten dat hij klaar was, mijn buik knorde veel vroeger dan verwacht, talloze keren bedacht ik dingen die ik het liefst meteen wilde doen, om te voorkomen dat ik het vergat. Het schijnt erbij te horen, zeker als je geconcentreerd bezig bent. Het gaf niks. Ik zuchte meestal een keer, zocht dan een lege plek in het document en maakte daar een notitie. 

Ook één van de katten trok zich ook weinig aan van mijn voornemen om mezelf niet te laten storen. Een paar keer per dag zag ik haar in mijn ooghoek steeds dichterbij komen, aarzelend naast me staan, voorzichtig een poot op mijn buik zetten en haar kopje tegen mijn kin duwen. Luid spinnend kwam ze dan vlak voor mijn beeldscherm staan, het liefst bovenop het toetsenbord. Met een beetje geduld ging ze tenslotte liggen en kon ik weer verder. Ach, het gaf me meteen inspiratie voor een volgende blog. Die vind je vanaf volgende week op mijn Facebook-pagina: https://facebook.com/ellyschrijft