Je zit er niet op te wachten, toch overkwam het mij afgelopen week. Terwijl de hachee zachtjes op het fornuis stond te pruttelen, klonk achter me een geluid dat ik nog niet eerder had gehoord, een onheilspellende bromtoon. Met een zucht draaide ik het vuurtje laag, liet de lepel tegen de rand van de pan vallen en draaide me om. Het wasprogramma was bijna klaar, toch gaf het apparaat zomaar een storing aan. Door het ruitje zag ik mijn schone wasgoed drijven op een flinke plons water wat niet weg wilde lopen. De natte spullen bevrijden was niet mogelijk, want het deurtje ging niet open.
Gelukkig werkt mijn vriend in een electronica-winkel, hij kan dit probleem makkelijk verhelpen, maar moest ik hem hier echt mee lastig vallen?
Hulp vragen
Al op jonge leeftijd heb ik geleerd mijn eigen boontjes te doppen. De vaardigheden die ouders met hun kinderen oefenen, zoals ramen zemen of eten koken, heb ik op eigen kracht ondervonden. Ik was er pienter genoeg voor, hulp vragen is nooit echt nodig geweest. Het voelt prima om onafhankelijk te zijn.
Maar af en toe merk ik dat je niet alles alleen kunt. Advies of een helpende hand zijn soms nodig. Dat geldt zeker voor mijn boek. Op internet kun je veel informatie vinden over hoe je dit het beste kan aanpakken, toch was ik zonder de hulp van mijn proeflezers, schrijfcoach en redacteur nooit zover gekomen. Ook de leden van Dé kleurrijke schrijfgroep en… zeker niet onbelangrijk, alle support van mijn volgers op Facebook en Instagram waren nodig om mijn schrijfmotor te laten draaien.
Nu ligt het manuscript bij uitgeverij De Droomvallei, klaar voor de eindredactie. Het is nu nog een stapel papier op A4 formaat, over een paar maanden ziet het er heel anders uit. Zo’n eerste boek is spannend, de weg van schrijfidee tot eindproduct is voor mij nog onbekend. Het is logisch dat ik hier wat ondersteuning bij nodig heb, ook al knaagt dat vastgeroeste zinnetje in mijn hoofd; ‘zelf doen.’
De wasmachine
Nog even terug naar de wasmachine waar ik inmiddels al een paar minuten besluiteloos naar had staan staren. Er moest ergens een verstopping zijn, maar waar? Opeens ontdekte ik een klepje, trok hem open en zag een slangetje en een draaidop. Na wat onhandige pogingen stroomde het achtergebleven vocht uit de trommel en kon ik het filter schoonmaken. Haren bleken de oorzaak van de storing.
Een paar minuten later wapperde de vochtige kleding in de wind, alsof er niks was gebeurd. Het probleem was opgelost, niet door mijn vriend, want hulp vragen blijft lastig.
Mooie blog Elly. En herkenbaar. Zowel de wasmachine als het boek.
Dank je wel Marijke. Vroeger heb ik wel eens een presentatie moeten geven met als titel ‘Alleen ga je sneller, samen kom je verder.’ Het is soms lastig, maar het klopt wel.
Wel herkenbaar, maar ik vraag steeds vaker hulp.
Samenwerken is meestal wel beter. Ieder heeft zijn eigen talenten.
Het blijft een dingetje dat om hulp vragen. Ik zie het bij mijn kinderen: zelluf doen! en merk dat het ook bij mij nooit is weggegaan. Als je de oplossing vindt, les ik dat in je volgende blog. 😉
Het blijft een dingetje dat om hulp vragen. Ik zie het bij mijn kinderen: zelluf doen! en merk dat het ook bij mij nooit is weggegaan. Als je de oplossing vindt, les ik dat in je volgende blog. 😉
Helaas, de oplossing heb ik nog niet gevonden. Misschien vind je het wel in mijn boek…