Help!

Achter haar klinken voetstappen, komen dichterbij, steeds sneller. Rubberzolen dempen het geluid op het asfalt, toch hoort Sophia alles. Met opgetrokken schouders loopt ze verder, steeds dichter langs de rand van het pad. Omkijken durft ze niet. Een eindje verderop kraakt een tak, een vogel fladdert weg, in blinde paniek, zo lijkt het. Haar ademhaling stijgt, ze voelt het bonzen in haar borstkas, ook al weet ze dat de kans op gevaar minimaal is. Niet lang daarna haalt een hardloper haar in.

Niks aan de hand, toch?

Sophia wandelt verder door een stille straat met aan beide kanten huizen, haar blik gericht op de tegels. Ondanks de grijze wolkenmassa is de temperatuur aangenaam. Het dikke vest dat ze bij vertrek heeft aangedaan, hangt inmiddels om haar middel. Het felroze shirt maakt haar nu nog beter zichtbaar, iets wat haar eigenlijk niks zou moeten kunnen schelen. Toch lijkt achter elk raam iemand te staan die haar nakijkt, veroordeelt, uitlacht.

Druppels van de laatste regenbui vallen van boomtoppen op de bladeren eronder, het geeft een geruststellend, tikkend geluid. Sophia schudt de angstige gedachten van haar af, ze moet zich niet zo aanstellen. Ze recht haar rug en ademt diep in. Ze wil haar longen vullen met zuurstof, alles binnenin haar even oprekken. Halverwege de ademteug voelt ze plotseling de verkramping in haar keel die ervoor zorgt dat ze de zucht moet afbreken, verdorie. Komt het door de mensen die haar tegemoet komen lopen? De auto die voorbij rijdt?

Bij therapie had Sophia geleerd dat je gedachten bepalen hoe je ergens op reageert, maar waar denkt ze aan? Er is geen reden om bang of gespannen te zijn, ook al vindt haar lichaam kennelijk van wel.

Een ouder echtpaar passeert. Sophia trekt haar mondhoeken omhoog tot een glimlach, begroet hen en loopt door alsof er niks is gebeurd. In haar hoofd vervloekt ze zichzelf. Ze baalt ervan dat deze onbenullige situaties haar steeds zo van streek kunnen maken. Te laat voelt ze de scherpe tanden die zich in haar onderlip hebben vastgebeten.

Twee jaar later

In ‘Met mij is toch niks mis’ vertelt Sophia onder andere over haar sociale angststoornis, wat dit voor gevolgen heeft gehad. Ook neemt ze je mee naar de behandelkamers waar ze, tussen 2017 en 2019, therapieën heeft gevolgd. Inmiddels is het 2021, twee jaar nadat ze afscheid nam van het GGZ. Ervaart ze nu nog steeds dezelfde klachten tijdens zoiets simpels als een wandeling of zal ze voorgoed van haar angstklachten verlost zijn?

Hoe het nu met Sophia gaat, kan ik je niet vertellen. Het zou verraden hoe haar verhaal afloopt. Natuurlijk zou ik je wel kunnen vertellen hoe het met mij de afgelopen jaren is gegaan, want ook ik heb een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Met een tevreden grijns kan ik je laten weten dat ik enorm veel mazzel heb met mijn karakter en doorzettingsvermogen. Veel patiënten met soortgelijke klachten zitten werkeloos thuis, komen nauwelijks buiten en leven in voortdurende angst, terwijl ik de wereld van de ouderenzorg weer ben ingestapt, waar ik (meestal) met volle teugen van geniet.

Met mij is toch niks mis

De proefdruk van mijn prachtige debuutroman heb ik al in huis, 9 oktober aanstaande komt hij officieel uit, maar je kunt Met mij is toch niks mis nu al reserveren.

Wil je een gesigneerd exemplaar, ga dan naar mijn facebookpagina en stuur me een persoonlijk berichtje.

Wil je meer weten over mijn boek ‘Met mij is toch niks mis,’ bekijk dan mijn boektrailer.

Blog van kleurrijke schrijver Elly Vos. haar boek verschijnt op 9 oktober.