Bericht van Titia Schut. Zij is één van de kleurrijke schrijvers. Haar boek zal verschijnen in april 2021 bij Droomvallei Uitgeverij.
Het voelt alsof ik weer op school zit. Mijn toets waarvoor ik heb zitten blokken, is nagekeken en ik krijg het van de lerares terug. Ik kijk ernaar en ik zie alleen maar rode strepen. Fout, fout, fout en nog een fout. Een onvoldoende, schreeuwt het me toe. Het huilen staat me nader dan het lachen, want ik was er zo van overtuigd dat ik goed had geleerd. Had er zelfs uren op zitten blokken. En dan is dit het resultaat.
Digitale rode strepen
Hetzelfde gevoel heb ik nu weer als ik mijn manuscript van de redacteur terugkrijg. Die heeft het hele bestand kritisch bekeken en aangegeven wat taalkundig niet in orde is. Met bonzend hart open ik het bestand en langzaam zie ik de opmerkingen en rode strepen op het beeldscherm van mijn laptop verschijnen. Fout, fout, fout. Die rode onderstrepingen knallen er voor mij uit. Ook al is het nu digitaal en niet meer zoals vroeger op papier, die rode kleur is gebleven. Waarom hebben ze er geen andere kleur voor bedacht?
Taaltechnisch
Als ik beter kijk is er gelukkig ook veel tekst wel goed. Ik loop rustig het hele manuscript door en dan valt het uiteindelijk best wel mee. En ik moet toegeven dat de opmerkingen taaltechnisch ook gewoon kloppen. Een zin die niet goed loopt of ik schrijf niet precies wat ik bedoel. En natuurlijk weet ik dat we in de nederlandse taal zoveel mogelijk woorden aan elkaar plakken, zoals hiernaartoe en earlgreythee. Die schreef ik in drieën en op die manier had meteen meer woorden. De redacteur trekt zich daar niets van aan, die blijft gewoon strepen. Dus pas ik het keurig aan en ga ik bij de twee woorden hiernaartoe en earlgreythee terugvan zes naar twee woorden.
Complimenten
Het is leuke is wel dat aan de zijkant van de tekst allerlei commentaren in ballonnetjes staan die aangeven wat de wijzigingen in de tekst moeten zijn, zoals Wat bedoel je daarmee. Van sommige commentaren word ik blij, bijvoorbeeld als er staat dat ik het mooi heb beschreven en dat het een onverwacht plot is.
Fouten accepteren of negeren
Bij het nalopen van de wijzigingen in mijn manuscript heb ik de keuze tussen accepteren of negeren. Het liefst wil ik meteen alles in een keer accepteren, maar ik moet ze echt een voor een bekijken. Uiteindelijk, als ik aan het einde ben, moet ik toegeven dat mijn manuscript echt beter wordt van de aanpassingen die de redacteur heeft aangegeven. En als ik er zo mee bezig ben leer ik er taalkundig ook nog iets van. Je bent echt nooit te oud om te leren. Terwijl ik deze blog typ merk ik dat ik bij elke zin toch even bezig ben met de spellingsregels. Als dat geen prettige bijkomstigheid is.
