Na een wedstrijd van mijn kleinzonen reed ik in mijn auto van het sportveld naar huis. Ik voelde me niet zo lekker, mijn hoofd en benen deden zeer. Vooraf had ik al getwijfeld, zou ik nu wel in de auto stappen? Wachten kon niet, want mijn man had mantelzorg nodig en ik moest zijn lunch klaarmaken.
Geconcentreerd reed ik richting huis en kreeg enorme hoofdpijn, ook verdween langzaam mijn zicht. Zonder ongelukken te maken kreeg ik mijn auto aan de kant. Daar zat ik dan. Om hulp vragen kon ik niet, ook op mijn mobiel zag ik weinig. De beelden gingen door elkaar en als ik het probeerde werd mijn hoofdpijn nog sterker.
Plotseling stond er een engel naast mijn auto: ‘Hi mam, hoe gaat het met je, wat is er aan de hand?’
Mijn dochter en schoonzoon waren iets later op dezelfde route van het sportveld en hadden mijn auto langs de kant van de weg zien staan.
Zo belandde ik in het ziekenhuis verdacht van een klein herseninfarct of een tia. Na een weekje ziekenhuis met diverse onderzoeken bleek het een tia te zijn.
Geluk bij een ongeluk
Ik heb weer geluk gehad en ik ben daar ongelofelijk dankbaar voor. Wel is het een grote leerschool voor me geweest. Om beter voor mezelf te zorgen en tijd voor mezelf te nemen. Voor mijn man was intussen een tijdelijk verzorgingstehuis gevonden en dus kon ik thuis nog verder uitrusten en opkrabbelen.
Inmiddels waggel ik niet meer als een pinguïn en hoef me ook niet meer overal aan vast te houden als ik loop. Mijn zicht is weer goed. Na weken durf ik weer in mijn auto te stappen en na een paar maanden heb ik eindelijk weer wat geschreven.
Waarom ik je dit allemaal vertel?
Omdat het leven niet altijd rooskleurig is. En er veel verhalen zijn van “kijk eens hoe goed het met mij gaat.” Het gaat niet altijd goed, ook bij mij niet.
Mijn les
Wat is nu de les hiervan?
Houden van je zelf, jezelf op nummer 1 zetten is nog steeds moeilijk voor me. Ik wil er steeds beter in worden.
Bovenstaande foto is in het ziekenhuis gemaakt, gelukkig zie ik er inmiddels wat beter uit.
Toch staat deze foto bij dit blog, om je te laten zien dat het niet altijd goed gaat en je nooit te oud bent om te leren.
Nu ga ik weer verder waar ik gebleven was met herschrijven van mijn boek ‘Je geluk zit in een laatje’.
In mijn vorige blog lees je waarom mijn boek deze titel heeft:
Jouw verhaal?
Hoe gaat het met jou? Zet jij jezelf op nummer 1 en houd je van jezelf?
Vertel je jouw verhaal in de reactie onder dit blog?
Dan kan ik weer van jou leren en waarschijnlijk anderen ook.
Liefs, Elly Kassenaar
Lieve Elly,
Wat heftig. Fijn dat je nu nog beter voor jezelf zorgt, jouw boek komt er wel. We gaan weer samen aan de slag.
Dank je wel lieve Jolanda,
Zo fijn om samen met jou het schrijven weer op te pakken. Ik word er blij van.
Wat heftig Elly. Gelukkig is het inderdaad goed gekomen. Pas goed op jezelf.
Neem de tijd voor een goed herstel.
Liefs Marijke.
Dank je wel Marijke.
Ja het was een goede leerschool voor me.
Dat is even schrikken, en inderdaad, wat een geluk. Dat er engeltjes onderweg waren en jou aan de kant van de weg zagen staan. Fijn dat het nu weer beter gaat met je. Het leven is niet altijd mooi, maar je kunt altijd je best doen om het zo mooi mogelijk te maken en te genieten wat wel goed is. Liefs, Yvonne
Ja precies Yvonne, genieten van wat je hebt.
Dank je wel voor jouw reactie.
Potverdrie! Dat was ‘n behoorlijke tik op je vingers. Wat fijn dat je beschermengelen er op tijd bij waren en dat je nu aan het herstellen bent en nu heel goed voor jezelf kan gaan zorgen hoor – denk erom…. Veel rust en kracht wens ik je toe.
Ja dat kan je wel zeggen Caroline, een behoorlijke tik op mijn vingers.
Dank je wel voor je lieve reactie.
Lieve mam, ik bewonder je enorm voor jouw positieve instelling, ik weet hoe moeilijk het allemaal is. Ook dat je zegt je bent nooit te oud om te leren, zo open. Je bent een inspiratie voor de mensen om je heen, van alle leeftijden. En ik ben dankbaar dat je me met deze instelling hebt opgevoed. Xx
Lieve Gwen, reuze dank voor deze reactie, het ontroert me dat jij dit schrijft.
Over de inspiratie, maar vooral over je opvoeding.
Liefs mama
Wat een indrukwekkende gebeurtenis. Ik heb een paar jaar geleden ook zo’n Tia gehad, ik zat opeens op de grond naast mijn stoel
Dat is ook schrikken Manette, je weet niet wat je overkomt. Ik hoop dat je er helemaal van hersteld bent. Dank je wel voor jouw reactie.